Dlaczego warto wspierać samodzielność osób starszych i schorowanych?
Samodzielność to funkcjonowanie bez czyjejś pomocy, niezależność od innych osób i instytucji. W kontekście osób starszych i schorowanych możemy mówić o dawaniu sobie rady bez pomocy członków rodziny, opiekunów czy też konieczności pobytu w placówkach całodobowych. Bycie samodzielnym obejmuje zarówno wymiar mentalny, jak i fizyczny.
Naturalnie wraz z wiekiem obniża się sprawność organizmu i zdrowie ogólne. U osób starszych, jak również z niepełnosprawnościami i po przebytych chorobach, pojawiają się trudności w codziennych czynnościach, takich jak gotowanie, sprzątanie, mycie czy ubieranie. Kiedy trudności postępują, niezbędna okazuje się pomoc opiekuna. Warto jednak pamiętać, że możliwość samodzielnego funkcjonowania, choćby w niewielkim stopniu, będzie niezwykle ważna dla każdego człowieka, także schorowanego. Bowiem ograniczenia związane ze zmianami w organizmie i brak niezależności będą powodowały frustrację, poczucie zagrożenia, a nawet mogą prowadzić do depresji. A samodzielne wykonywanie podstawowych czynności fizjologicznych, krótkie spacery czy nawet własnoręcznie zrobione drobne zakupy korzystnie wpłyną na sferę umysłową i emocjonalną.
Samodzielność wśród osób starszych i schorowanych przyczynia się do zwiększania poczucia własnej wartości. Już własnoręczne przebranie się, upięcie włosów czy zrobienie kanapki może sprawić, że taka osoba poczuje się bardziej samowystarczalna, będzie miała lepsze samopoczucie i więcej energii. Jest wiele narzędzi wpierających realizowanie podstawowych ludzkich potrzeb we własnym zakresie. Mogą to być akcesoria pomagające wstać z łóżka, założyć ubranie i skorzystać z toalety. Jednak najważniejsze będzie regularne powtarzanie samodzielnie wykonywanych czynności.
Aktywność fizyczna a samodzielność
Korzyści płynących z regularnej aktywności fizycznej jest wiele. Będzie to między innymi zwiększenie wydolności serca i układu oddechowego, obniżenie ciśnienia tętniczego, poprawa równowagi ciała, lepsze samopoczucie czy możliwość nawiązywania kontaktów, kiedy ćwiczymy w grupie. Ale aktywność fizyczna to także zwiększanie siły mięśni, i przez to poprawa sprawności i samodzielności.
Proponując aktywność fizyczną osobie starszej lub schorowanej, należy uwzględnić jej wiek, stan zdrowia i towarzyszące choroby. Ćwiczenia ruchowe wspomogą utrzymanie sprawności psychofizycznej. Jednak nie zawsze będą w stanie przywrócić pełne zdrowie i witalność, z uwagi na przebyte choroby i towarzyszące im deficyty w funkcjonowaniu. Pomimo tego, należy mobilizować i wspierać osoby starsze i z niepełnosprawnościami w wykonywaniu codziennie nawet najprostszej, ale samodzielnej gimnastyki. Do polecanych ćwiczeń należą: ćwiczenia oddechowe, ogólnokondycyjne w wodzie, spacery, marsze, zajęcia rekreacyjne. Nie zapominajmy, że wykonywanie codziennych czynności domowych również stanowi doskonały trening.
Uczestniczenie w zajęciach grupowych będzie jedną z lepszych aktywności. Poza oczywistymi względami zdrowotnymi, pozwala dodatkowo spędzać czas w przyjemny i wartościowy sposób, a to skutkuje odprężeniem i zadowoleniem. Aktywność musi dawać radość i nie może wywoływać dodatkowych problemów zdrowotnych. Liczba powtórzeń i czas trwania wysiłku muszą być indywidualnie dostosowane.
Podczas ćwiczeń nie należy przekraczać bezpiecznego poziomu tętna. Jak je obliczyć?
Wystarczy podstawić dane do wzoru: (220-wiek) x 0,6.
Przykładowo, dla osoby w wieku 70 lat pomiar tętna winien wahać sie około 90, a u osoby w wieku 50 lat będzie to 102.
Oczekiwanym efektem i sukcesem aktywności fizycznej będzie bezpieczne i pewne wykonywanie codziennych czynności.